Batería militar de San Carlos

Esta batería construíuse entre 1731 e 1739 nun punto estratéxico, pola súa proximidade ao castelo de San Felipe e porque o saínte sobre o que se alza, denominado Rabo de Porca, é o último paso antes de penetrar na estreita cintura da ría. Pero a súa función defensiva non se cinguía ao mar, senón que tamén debía vixiar os ataques por terra. 

A súa estrutura segue as pautas dunha batería costeira abaluartada. O baluarte principal, que se adianta cara ao mar, posúe troneiras para 12 canóns, cuxos proxectís podían alcanzar os 1.500 metros de distancia ao ser disparados. Aínda que a batería está construída en cachotería, nas canoneiras usáronse perpiaños, pedras que foron labradas e outorgan un aspecto máis coidado ao forte. 

A cara interior da ría esconde baixo o muro as dependencias destinadas aos soldados e os oficiais, sempre separados. Atópase tamén a polvoreira, onde destaca o seu teito abovedado a proba de bombas e o dobre muro de protección, tal e como especifica o modelo Vauban para estes almacéns.

Na liña de terra, onde se abre a porta de acceso, os baluartes triangulares forman un  hornabeque con seteiras: trinta e tres fendas no muro permitían aos soldados disparar con protección. 

Ao redor de todo o conxunto cavouse un foso que quedou ao natural, seco e sen reforzo construtivo, que aínda resiste hoxe en día.

O seu estilo neoclásico corresponde á man dos populares enxeñeiros Juan de Ferriere e Juan Vergel, quen tamén interveu nas reformas do castelo de San Felipe. A súa conservación é, xunto á de Punta Viñas, a mellor deste grupo.